angela ( 10 december Rechten van de mens/het kind)

“Typhusleier”, hoor ik haar roepen tijdens de rondleiding door Huize A.
De beruchte gesloten inrichting voor meiden, waar Rob als groepsleider werkt overtreft mijn stoutste verwachtingen. Precies een gevangenis. Het nieuwbouwpand met vleugels wordt omzoomd door vijf meter hoge hekken en bij binnenkomst moet ik een identiteitsbewijs laten zien.

Ze ziet er leuk uit, Angela, met hoge laarzen onder een spijkerbroek en blonde rastavlechtjes. Een meisje met een bewogen leven waar menigeen in tachtig jaar niet aan toe zal komen.
“Het is de schuld van mijn vader dat ik hier zit. Ze hebben me opgepakt in Utrecht toen ik weer eens weggelopen was. Met drugs en drank probeerde ik de ellende te vergeten, maar de politie had me te pakken. Ze behandelden me als een crimineel.
naam: Angela.
leeftijd:15 jaar.
woonplaats:geen.”

Als een derderangs toneelspeler imiteert ze een barse bromsnor.
Ze slaat haar felle ogen neer als ze vertelt wat er gebeurd is, waarbij ik de indruk krijg dat ze me een verhaal moet vertellen, want ze gooit het er uit.

“Ik was gevlucht voor die ouwe, met handen als kolenschoppen en een kegel van hier tot gunder. Altijd aangeschoten. Als ik uit school kwam dan knikte hij met die geile kop en dan liep ik als een lam voor hem uit naar boven. Wel drie keer per week. ‘Mijn meissie’, zei hij altijd en ik vond hem wel lief, maar ik wilde niet. God, wat voelde ik me vies. Mijn moeder keek me altijd met zo’n vuile kop aan. Ik weet zeker dat ze het wist. Ze vond het wel makkelijk, dan hoefde zij niet. De eerste keer dat ik wegliep was ik dertien, ik ging naar een vriendin, maar hij haalde me op.
Sloeg me in elkaar.
‘Je komt weer thuis slet’, zei hij,’en als je weer wegloopt breek ik je de poten.’
Wat was ik bang voor die klootzak.

Rob spreekt  haar rustig toe en vertelt dat we verder moeten. Ik word rondgeleid door lege gangen, ik zie bezoekersruimtes met kale muren om de kans op het binnensmokkelen van drugs te verkleinen en om te voorkomen dat de meiden ergens mee  gooien of zichzelf  bekrassen. Het meest schrik ik van de kamers, cellen met dikke deuren , met luikjes erin, die ’s nachts op slot gaan. Voor meisjes van vijftien jaar.

“Als er ’s nachts iets is, blijven we in de deuropening staan’, zegt Rob , “om te voorkomen dat je beschuldigd wordt van misbruik.’

Na de rondleiding spreken we met de praktijkbegeleider, die erg lovend is over Rob. Zij vertelt dat hij jaren in de horeca heeft gewerkt, zelfs een eigen zaak heeft gehad, maar niet zakelijk genoeg was. Hij vindt dit werk prachtig, vooral als hij ziet dat een meisje weer opknapt, weer een beetje in mensen vertrouwt.
“Zijn enige fout is dat hij eigenwijs is, zegt de praktijkbegeleidster, als we in het team iets besloten hebben wil hij daar nog wel eens van afwijken.”
Rob grijnst breed, hij is zich dat wel bewust en ik moet glimlachen, want de praktijkbegeleidster komt op mij over als van een erg degelijke soort. Zo iemand die weinig water bij de wijn wil doen of nee, meer zo iemand die er niet tegen kan gezichtsverlies te lijden. Ik stel me voor hoe ik zal zijn als ik daar moet werken.

Angela zit voor zich uit te staren als we terugkomen in het dagverblijf.
“Ik hoef niet naar gym, want ik heb last van mijn keizerssnee.”Ik moet haar verbijsterd hebben aangekeken, want ze schiet in een nerveuze lach en vertelt dat ze een maand geleden bevallen is van een jongetje.
“Hij is meteen naar een pleeggezin gegaan”, zegt ze op een toon alsof ze een nieuwe spijkerbroek heeft gekocht. Haar ogen laten wat anders zien.
De ellende die ik daarin zie doet mijn hart krimpen.
“Het ging maar door met mijn vader, ik werd er ziek van en besloot weer weg te lopen. In Utrecht is het goed hadden ze gezegd.”

Ze vervolgt haar verhaal in een rap tempo met een relaas over drank en drugs en dozen waarin ze woonde tot ze een vriendje kreeg. Haar ogen beginnen te glinsteren.
“Mario had een huis en een baantje en ik kon bij hem intrekken. We hadden het goed samen, ik gebruikte niet meer, maar we dronken wel stevig. Van hem werd ik zwanger. In het begin kon ik er niet tegen als hij me aanraakte, ik heb hem verteld van mijn vader. Hij was kwaad , het liefst was hij er meteen op afgegaan, maar dat wilde ik niet.
Tot hij een keer teveel gezopen had. Ik ook. We waren in een kroeg geweest, ik was vijf maanden zwanger en ik voelde me steeds zieker worden. Mario was woedend en wilde naar mijn ouders om ze de waarheid te vertellen. Ik wilde het ook. We zijn in de trein gestapt, hartstikke dronken. We hadden een tas met flesjes bij ons en toen we in de buurt aankwamen zaten we elkaar op te naaien. We zouden voor eens en voor altijd afrekenen.
Toen we bij het huis aankwamen was het donker. De achterdeur was niet op slot en we zijn meteen naar boven gegaan. De vierde tree kraakte zoals gewoonlijk. Ze lagen in bed en hadden van schrik een lampje aangedaan. Mario begon met een stukgeslagen fles op zijn kop te slaan. Ik deed het bij mijn moeder. Razend waren we.”

Ze trekt wild aan haar sigaret en zwijgt abrupt. Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en de rillingen lopen over mijn rug. Angela lijkt ver weg als ze met een schorre stem zegt:
“Dood, hij is dood en mijn moeder voor altijd invalide.”
Haar ogen boren zich in de mijne om te zien wat ik over haar denk, maar ik kan alleen maar stil in de stoel zitten. Ik voel een mengeling van medelijden , afkeer en woede , maar het  medelijden met dit meisje is het grootst. Wat kan zij er aan doen dat het zo gelopen is?
Ik leg mijn hand op haar blonde rastavlechtjes en kan niet anders uitbrengen dan’sterkte.’

Rob begeleidt me door de lange gangen naar de gepantserde uitgang. Tien minuten later loop ik huiverend langs de hoge hekken die zich als vanzelf voor me openen.
De schoonheid van de oktoberzon is overweldigend.

ik heb hem gevonden;
deze hangt in mijn kamertje.

nb Met dank aan Mo voor het initiatief van de Mensenrechten blogdag.

afbeelding;
Marlene Dumas( vanaf 14-12 een solotentoonstelling in New York)

Het verhaal is in 2002 geschreven en een beetje bewerkt.

zie ook http://www.huiselijkgeweld.nl

===========================================