staphorst in tegenlicht

is de titel van de documentaire die over Staphorst is gemaakt. Vanmorgen las ik in de krant dat er zeer veel belangstelling voor de film is en dat het Filmhuis een extra avond heeft gepland.

Emiritus hoogleraar rechtsantropologie Emile van Rouveroy van Nieuwaal ( uit Genne) heeft de film gemaakt en er wordt een beeld geschetst van de manier waarop in Staphorst bestuur en geloof in het verlengde van elkaar liggen.

Om de gemeenschap te leren kennen, probeerde de maker 3,5 jaar lang de kerkdiensten te bezoeken. Hij bleef tegen gesloten deuren oplopen. Toch kon hij van nabij filmen hoe in Staphorst wordt omgegaan met het vloekverbod en hoe de kerk zich mengde in de gemeenteraadsverkiezingen.
Het dagelijks leven van de familie Kok-Bisschop, die zich op emotionele wijze geconfronteerd ziet met diverse morele religieuze dilemma’s, legde hij ook vast.
Hilligje Kok durfde het als een van de weinigen aan de filmers de ruimte te geven.

Wat maakt Staphorst, een begrip in Nederland ( meestal in negatieve zin), zo interessant dat er een run op de kaartjes is?

Zelf denk ik dat het opheffen van de mysterieuze geslotenheid veel mensen boeit.
Wat is er waar van de verhalen die je wel eens hoort? Over de buitenstaanders, die in Staphorst niet geaccepteerd worden, over de ouderlingen die met hun zwartgalligheid het leven van velen aan banden leggen. Over eventuele veranderingen die toch zeker ook bij de jongeren zullen leven.

Vorig jaar zat ik er eens midden in het dorp op een bus te wachten, vlakbij de kerk en de plaatselijke supermarkt. Een beetje unheimlich voelde ik me en ik keek mijn ogen uit als er weer eens zo’n vrouw in klederdracht langsfietste.

Nooit zal ik de casus vergeten die ik een aantal jaren geleden hoorde vanuit een PAAZ.
Het ging over een jonge depressieve vrouw die na het bezoek van de ouderlingen nog depressiever werd. Moeten we het bezoek verbieden of niet, was het dilemma. Aangezien ze deel uitmaakte van die gemeenschap werd het niet verboden, maar toen ze weer in het dorp teruggekeerd was pleegde ze zelfmoord.

Ach; Staphorst zal toch ook met de tijd meegaan, kun je verwachten. Een gesloten gemeenschap verfilmd. Boeiend, lijkt me en een blijk van openheid.

De schilderijen zijn van Stien Eelsingh  www.stieneelsingh.nl ,  die in Zwolle opgroeide , naar Amsterdam verhuisde maar in WO2 voorgoed in Staphorst ging wonen en werken en een brug was tussen kunstenaars in het oosten en het westen.

Advertenties