is de titel van de documentaire die over Staphorst is gemaakt. Vanmorgen las ik in de krant dat er zeer veel belangstelling voor de film is en dat het Filmhuis een extra avond heeft gepland.
Emiritus hoogleraar rechtsantropologie Emile van Rouveroy van Nieuwaal ( uit Genne) heeft de film gemaakt en er wordt een beeld geschetst van de manier waarop in Staphorst bestuur en geloof in het verlengde van elkaar liggen.
Om de gemeenschap te leren kennen, probeerde de maker 3,5 jaar lang de kerkdiensten te bezoeken. Hij bleef tegen gesloten deuren oplopen. Toch kon hij van nabij filmen hoe in Staphorst wordt omgegaan met het vloekverbod en hoe de kerk zich mengde in de gemeenteraadsverkiezingen.
Het dagelijks leven van de familie Kok-Bisschop, die zich op emotionele wijze geconfronteerd ziet met diverse morele religieuze dilemma’s, legde hij ook vast.
Hilligje Kok durfde het als een van de weinigen aan de filmers de ruimte te geven.
Wat maakt Staphorst, een begrip in Nederland ( meestal in negatieve zin), zo interessant dat er een run op de kaartjes is?
Zelf denk ik dat het opheffen van de mysterieuze geslotenheid veel mensen boeit.
Wat is er waar van de verhalen die je wel eens hoort? Over de buitenstaanders, die in Staphorst niet geaccepteerd worden, over de ouderlingen die met hun zwartgalligheid het leven van velen aan banden leggen. Over eventuele veranderingen die toch zeker ook bij de jongeren zullen leven.
Vorig jaar zat ik er eens midden in het dorp op een bus te wachten, vlakbij de kerk en de plaatselijke supermarkt. Een beetje unheimlich voelde ik me en ik keek mijn ogen uit als er weer eens zo’n vrouw in klederdracht langsfietste.
Nooit zal ik de casus vergeten die ik een aantal jaren geleden hoorde vanuit een PAAZ.
Het ging over een jonge depressieve vrouw die na het bezoek van de ouderlingen nog depressiever werd. Moeten we het bezoek verbieden of niet, was het dilemma. Aangezien ze deel uitmaakte van die gemeenschap werd het niet verboden, maar toen ze weer in het dorp teruggekeerd was pleegde ze zelfmoord.
Ach; Staphorst zal toch ook met de tijd meegaan, kun je verwachten. Een gesloten gemeenschap verfilmd. Boeiend, lijkt me en een blijk van openheid.
De schilderijen zijn van Stien Eelsingh www.stieneelsingh.nl , die in Zwolle opgroeide , naar Amsterdam verhuisde maar in WO2 voorgoed in Staphorst ging wonen en werken en een brug was tussen kunstenaars in het oosten en het westen.
21-4-2018
VK.
De SGP bestaat 100 jaar, maar ook hun achterban is één click …
SGP-denktank gaat tegen het bestuur in en wil meer vrouwen op de …
———————————23-4-2018
bron: NOS, samen met NRC.
OM TE HUILEN, dit nieuws.
Groei van het salafisme
Mede als gevolg van buitenlandse financiering groeit de fundamentalistische islam, het salafisme, in Nederland. Waren er vier jaar geleden nog dertien salafistische moskeeën in Nederland, nu zijn dat er 27 – zo blijkt uit een vertrouwelijke memo van de anti-terrorismecoördinator NCTV, die in handen is van NRC en Nieuwsuur. Het aantal salafistische predikers verdubbelde eveneens: van 50 naar 110.
Het is opmerkelijk dat de NCTV over deze cijfers beschikt, omdat premier Mark Rutte eerder tegen de Tweede Kamer zei dat het niet mogelijk is een overzicht te geven van het aantal salafistische organisaties.
Wat mij betreft een medaille voor de familie Kok-Bisschop voor getoonde moed
Peter,
Hilligjes man was net overleden. Misschien maakte haar dat extra moedig:-)
Mooi, Laila ! Ik ken Staphorst alleen van buiten en dan ziet het er schilderachtig uit. Maar achter al die keurig geschilderde deuren is ongetwijfeld veel leed…
Dapper van familie Kok-Bisschop.
Ben benieuwd naar de film.
groet Luuk
@Stripman: De schilderijen vind ik erg mooi en of er veel leed is? Wie zal het zeggen.
@Luuk: Ik ben benieuwd of de familie nog "getolereerd" wordt in Staphorst;-)