Af en toe kijk ik even op de site van Schrijven Online waar allerlei schrijfoefeningen staan, literaire wetenswaardigheden, maar ook schrijfwedstrijden.
Eén van de schrijfwedstrijden houdt me nu al een tijdje bezig:
De columnwedstrijd: De laatste dag van je leven, met een deadline van 1 maart.
Wat doe je in godsnaam op de laatste dag van je leven.
Wat wil je eten, wie wil je zien, waar wil je naartoe?
Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
Eet ik nog éénmaal een zak drop leeg of ga ik naar het duurste restaurant wat ik kan bedenken.
Wil ik nog een keer de zee zien of juist een schilderij waar ik erg van hou.
En dan de mensen? Wil ik alle mensen waar ik van hou nog eens ontmoeten of slechts die paar dierbaren.
Het zou erg persoonlijk zijn om dat te beantwoorden op een blog maar ik neig naar eenvoud, denk ik. Die paar mensen dichtbij zijn genoeg. En wat dat laatste betreft denk ik aan een kennis die vorig jaar stierf. Eén voor één nam ze afscheid van alle dierbaren en dat waren er nogal wat en haar crematie, die bijna twee uur duurde had ze tot op de milimeter geregisseerd. Huiverig word ik daar van.
Mijn zoon, die erg veel films ziet raadde The Bucket List aan. Een film met Jack Nicholson en Morgan Freeman, twee acteurs waar ik van houd. Het is een soort comedie en beide spelen terminale patienten die nog éénmaal een lijstje gaan afwerken van wat ze willen doen voor ze dood gaan.
Hij is al gedownload en ik ga daar het weekend maar eens naar kijken.
Wie weet brengt het me op ideeen.
Voor de columnwedstrijd, bedoel ik;-)
Woonplaats: zwolle
"deadline van 1 maart" ik kan maar beter wat capaciteit opzij gaan zetten bij de verbrandingsovens in de buurt 🙂
Ja, ik denk er ook wel eens over na. Eenvoud en intiem. Mijn zoon, ja, al is het maar alleen zitten, hand in hand. Het helpt je wel in het stellen van prioriteiten zo’n opdracht.
Mij lijkt het heerlijk om dood te gaan weg van het geklets. Ik had speciaal voor een medewerker van Taalschrift een gedichtje over de dood geschreven. Kijk maar…
Ik heb met een maat van me Paul, afgesproken dat we het dus niet doen, dood gaan, zo saai, lig je daar een beetje.
Sjees, niks te zuipen, lijkt ons niks.
Dus we doen het gewoon niet.
Wat anderen doen, moeten zij weten, wij doen het niet.
Klaar punt uit.
Mocht het belachelijke idiote geval zich voor doen, dan hoop ik dat ik in Benares ben en genoeg poen heb voor een flinke houtstapel.
Niet half worden weg gegooid in de Ganges.
Maar ik wil er niemand bij. Niemand.
Ik geloof dat ik alleen zou willen zijn met mijn leven, en een laatste keer er naar en op terug willen kijken.
Hartelijke groet, cobyReactie is geredigeerd
De laatste dag hoop ik slapend door te brengen
Alleen met favoriete muziek doorbrengen. In eenzaamheid, zoals een mensenleven in essentie ook is.
Een kasteel
massa’s brandende kaarsen
prachtige kledij
lekker eten
muziek
en
dat samen met mensen waar ik van hou
Zo zie ik de laatste dag van mijn leven
interessante wedstrijd. ik zal maar niet vragen wat je ermee kunt winnen. moet ook eerst nog even nadenken of ik er wel aan mee zou willen doen… zelf denk ik bij dat soort dingen meestal: je zou het beter nù kunnen doen, want je wéét meestal niet wanneer je dood zult gaan…
Ik kan je nog een film aanraden voor deze wedstrijd: Le Temps Qui Reste
Deze film gaat over een gezonde jonge man, zeer vitaal, die opeens te horen krijgt dat hij een hersentumor heeft en een paar maanden te leven. Het is de 2de in een cyclus van drie films over hoe mensen omgaan met de dood; een ander film ging over een vrouw die koos de dood van haar man te negeren.
Ik ga in ieder geval niet uitrusten, dat doe ik wel daarna….
Aan allen.
Mijn huis lijkt een grafkist want de verwarming is uitgevallen. Daar ga ik eerst maar eens achteraan, voor die laatse dag echt een laatste wordt:-)
Grappig, ontroerend en droevig, vind ik sommige reacties.
Maar die van Rami pas bij mij:
"Uitrusten doe ik wel daarna…"Reactie is geredigeerd
Die eenvoud en intimitiet spreken mij ook aan.
Zoals ik het nu zie zou die dag een dag in de natuur moeten zijn. Stil genieten met de mensen die mij lief zijn.
groet Luuk.
zulke dingen zie je wel als het zo ver is.
"Sous le Sable" is die andere film waar Jane het over heeft, maar Le Temps qui reste is inderdaad een inspirerende film, zeker voor dit onderwerp! Ik zou het liefst mijn geliefden meenemen, maar dat heb je dan weer niet voor het kiezen.
@ Luuk: een heel groot feest, lijkt me ook wel wat en dan dronken de grens over;-)
@Rommert: ach ja.
@Solveg:Sous le sable: erg mooi.